Shkruan: Simon Jenkins
Forcat e armatosura gjermane janë të zemëruara. Rrjedhja nga Moska e një diskutimi prej 38 minutave në mes kreut të Luftwaffe dhe oficerëve të lartë për dërgimin e raketave lundruese Taurus në Ukrainë sugjeron se vullneti i NATO-s për të mos eskaluar luftën e tanishme po dobësohet. Takimi që thuhet se u mbajt në një linjë të pakoduar, kishte gjithë fshehtësinë e një bisede grupore adoleshente. Kjo nxiti pretendimin e Vladimir Putinit se kjo është një luftë e Perëndimit kundër Rusisë, me Ukrainën si një përfaqësuese e thjeshtë.
Objektivi i justifikuar i Perëndimit në Ukrainë ishte të ndihmonte në parandalimin e përpjekjes së Putinit për të përmbysur qeverinë e zgjedhur të Kievit. Kjo u arrit për disa muaj, falë ushtrisë ukrainase që kishte mbështetjen logjistike perëndimore. NATO-ja në asnjë pikë nuk e rrezikoi atë pararendësin e vjetruar të kaq shumë luftërave të kaluara evropiane, apo përshkallëzimin e pamatur të një konflikti lokal në një konflikt në tërë kontinentin.
Por, derisa konflikti në Ukrainë ka arritur në ngërç të parashikueshëm, strategjia e NATO-s ka humbur çdo koherencë. Ky është moment kur luftëra të tilla dalin jashtë kontrollit. Dy vjet prej tash, krerët perëndimorë kanë lustruar imazhet e tyre macho në shtëpi duke vizituar dhe duke i kërkuar presidentit në Kiev, Volodymyr Zelenskiy të kërkojë fitoren e plotë me ndihmën e tyre. Ishte premtimi i parapëlqyer i Boris Johnson, por që më pas votuesit e tij thjesht po paguanin për të, jo të të jepnin edhe jetën. Emmanuel Macron i Francës të paktën ka sugjeruar dërgimin e trupave.
Barabarësisht e parashikueshme që fitorja e plotë nuk ishte kurrë në letra. Kjo do të thoshte se në pikë do të lindnin dyshime. Jens Stoltenberg, Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, tani deklaron se ne duhet ta “mbajmë kursin”, pa e thënë se çfarë nënkupton kjo. Gjeneralët gjermanë mund të duan përshkallëzim, por kancelari, Olaf Scholz, ka qenë prej kohësh i kujdesshëm. Kështu, gjithashtu, është një brez i madh i opinionit publik amerikan, ndërsa edhe sekretari i shtetit, Antony Blinken, që vëren vetëm se Perëndimi duhet të siguruar që lufta e Rusisë “vazhdon të jetë një dështim strategjik”.
Moska në luftë mund të luajë gjatë gjithmonë. Edhe pse dukej e tmerrshme në atë kohë, marrëveshja e diskutuar në pranverën e 2022-ës për t’u rikthyer në ndonjë version – pothuajse çdo version – të kufirit para shkurtit të 2022-ës do të kishte kuptim. Në vend të kësaj, Ukraina është bërë gjithnjë e më shumë si një mercenar i NATO-s për gjeneralët perëndimorë që dëshirojnë të rrisin buxhetet e tyre dhe të rijetojnë lojërat e luftës së ftohtë të rinisë së tyre. Çmimi paguhet nga taksapaguesit e tyre dhe të rinjtë e Ukrainës.
Evropa Perëndimore nuk ka asnjë interes të imagjinueshëm për eskalim në luftën në Ukrainë përmes shkëmbimit të raketave me rreze të gjatë. Ndërsa duhet përkrahje logjistike për forcat ukrainase, ajo nuk ka asnjë interes strategjik në dëshirën e Kievit për ta dëbuar Rusinë nga zonat me shumicë rusishtfolëse të Krimesë ose Donbasit. Ajo ka çdo interes për të kërkuar me zell një zgjidhje të hershme dhe fillimin e rindërtimit të Ukrainës.
Lidhur me sanksionet e “fuqisë së butë” të Perëndimit ndaj Rusisë, ato kanë dështuar keq, duke çrregulluar ekonominë tregtare globale në këtë proces. Sanksionet mund të jenë të dashura për diplomatët dhe grupet e mendimit perëndimorë. Ata madje mund të dëmtojnë dikë – jo së paku përdoruesit e energjisë në Britani – por ato nuk e kanë shkatërruar ekonominë ruse apo nuk e kanë ndryshuar mendjen e Putinit. Këtë vit norma e rritjes së Rusisë pritet të tejkalojë atë të Britanisë.
Paaftësia e pagdhendur e një çerekshekulli e ndërhyrjeve ushtarake perëndimore duhej të na kishte dhënë disa mësime. Me sa duket s’e ka bërë.
Simon Jenkins është kolumnist në The Guardian, ku dhe është marrë ky tekst, që është përkthyer nga KlanKosova.tv.
