Vite më parë gazetari shqiptar Fahri Musliu vuajti torturat për shkak se disa “gazetarë” serbë “përcaktuan me hulumtime reale” se ai është babai i presidentit aktual të Serbisë, Aleksandar Vuçiq.
Çfarë mund të thuhet, as fajtor e as përgjegjës, Musliu është në lajme si në Kosovë ashtu edhe në Serbi.
Sikur të mos mjaftojë që tabloidët ia mjeruan jetën, është edhe Vuçiqi, i cili pak nga pak dhe publikisht (krejt pa nevojë) thotë se Musliu nuk është babai i tij.
Kështu ishte edhe para disa ditësh kur Vuçiq, duke iu përgjigjur kritikave të opozitës, tha në TV Prva: “Më sulmojnë se kam buzë të shëmtuara, nuk i kam bërë asgjë buzëve, fajin e ka nëna ime që ka lindur. mua më pëlqen kjo.Është çështje gjenetike. Më akuzojnë se Fahri Musliu është babai im. Me këtë rast u them se babai im quhet Angjelko Vuçiq, e jo Fahri Musliu”, ka thënë Aleksandar Vuçiq.
Musliu i tha Danasit, ndër të tjera, se nuk dëshiron të komentojë përmendjen e tij nga Vuçiq, sepse “ai nuk merret me shpifje, kushdo qofshin ato”.
“Serbët dhe shqiptarët le të argëtohen me budallallëqe, pasi u është në gjak të merren me shpifje dhe jetë të tjerëve”, na tha Musliu.
Tashmë thuajse i gjithë Ballkani mendon se ai është babai i Vuçiqit dhe gjithçka filloi kur tabloidi i Millovan Brkiqit publikoi tekstin “Fahri Musliu, ai është babai biologjik i Aleksandar Vuçiqit”.
Në një intervistë për Danas në vitin 2017, Musliu tha se në llogarinë e tij janë shkruar “një tufë trillime, shpifje, fyerje” dhe se autorët kanë të bëjnë me “një temë të çmendur që nuk ka lidhje me realitetin dhe të vërtetën”.
Ai shtoi se Millovan Brkiq ka botuar në vitin 2010 një tekst, marrë nga libri i tij “Ditari i një shqiptari në Beograd”, ku pretendon se Musliu ishte i lumtur kur shqiptarët vrasin oficerët serbë.
“Edhe pse nuk shkruaj për këtë, nuk i përmend oficerët serbë, por shkruaj për oficerët e atëhershëm të Ushtrisë Jugosllave. Është pjesë e një bisede me një të burgosur të një burgu ushtarak; atij të burgosuri duhej t’i jepej vullneti për të jetuar. Por Brkiq e publikoi atë pjesë të tekstit, me komentin e tij, me një ftesë drejtuar prokurorit për krime lufte që të ngrejë aktakuzë kundër meje, në të gjithë faqen, tre apo katër vjet pas botimit të librit. Kjo do të thotë se ishte një tekst i porositur”, tha Musliu për Danasin në atë kohë, duke shtuar se më pas Brkiq e publikoi tekstin me titullin “djali i Fahriut” dhe deklaroi se Musliu ishte babai i Vuçiqit.
Fatkeqësisht, problemet e tij nuk mbaruan me kaq.
Përkatësisht, siç ka thënë vetë ai për Danas, në tetor të vitit 2014 portali kroat ka publikuar një intervistë të dhënë nga Predrag Popoviq dhe ish-radikali Ilija Petkoviq.
“Kanë thënë një mori të pavërteta për Vuçiqin, se daja i tij ishte ustash dhe babai i tij ishte një shqiptar i njohur i Kosovës nga Prizreni, Fahri Musliu. Këtë e ka edhe gazetari Popoviq, në librin e tij “Saga e familjes Vuçiq”. Një pjesë të asaj që ata pretenduan e ka marrë një portal kosovar, pjesa në të cilën flasin për mua si “babai biologjik i Aleksandar Vuçiqit”.
“Për pesë ditë të plota jam linçuar nga mediat në faqet e portaleve dhe disa gazetave dhe faqeve televizive në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni”, na ka shpjeguar Musliu.
Në ato tekste shkruhet se Musliu ka punuar me Angelina Vuçiqin, nënën e presidentit Vuçiq.
Tabloidi i Brkiqit ka publikuar edhe një fotografi të familjes Fakhri Musliu, me katër vajzat e tij, mbi të cilën është hipur Vuçiq, me titullin “Familja Musliu”.
Musliu i tha Danasit në atë kohë se kishte vendosur të kërkonte mbrojtje nga Vuçiq, se kishte telefonuar bashkëpunëtorin e tij përgjegjës për shtypin, i cili i tha se nuk kishte kohë sepse po udhëtonte për në Nju Jork.
“Kam kërkuar që t’ia përcjell kërkesën time, por deri më sot nuk kam marrë përgjigje”, na tha Musliu në vitin 2017.
Fahri Musliu u lind më 20 korrik 1948 në fshatin Zapluzhje të komunës së Dragashit të Kosovës.
Shkollën e mesme e kreu në Prizren, ndërsa Fakultetin e Shkencave Politike në Beograd.
Me gazetari merret që nga viti 1968.
Krahas gazetave dhe mediave elektronike në gjuhën shqipe ka shkruar edhe për gazetat Borba, Naša Borba, Vjesnik, Danas… Ka qenë korrespondent i Zërit të Amerikës, BBC, RTK…
Në vitin 2014, Musliu ka shkruar për rubrikën e Danasit “Njerëz, kujtime” në të cilën ndër të tjera ka thënë se në vitin e katërt ka humbur babanë e tij, i cili ishte prift i përgatitur – hoxha me titullin hafiz.
“Ai u vra në moshën 28-vjeçare dhe vrasësi nuk u zbulua kurrë. Pas dy vitesh më vdiq edhe gjyshi, ndërsa daja, si i vetmi kryefamiljar mashkull i rritur, punonte në Beograd. Isha shtatë, tetë vjeç kur më ra gjithë kujdesi i familjes… për nënën, vëllain e vogël, gjyshen, tezen, e cila është edhe motra e vetë mamasë sime dhe vajza e saj e vogël. Imagjinoni një fëmijë në atë moshë me kaq shumë halle dhe obligime”, kishte shkruar asokohe Musliu.
Pas mbarimit të shkollës fillore, vendosi të regjistrohet në shkollën e mesme të mjekësisë në Prizren, por kur shkoi për të dorëzuar dokumentet, i thanë se në vitin shkollor 1963/64. nuk do të ketë regjistrim në vitin e parë.
“Pa u menduar shumë dhe pa u konsultuar me nënën dhe dajën, të cilët ishin më shumë se prindërit dhe modeli im i një njeriu të suksesshëm dhe të përgjegjshëm, u regjistrova në shkollën e mesme. E mbarova në vitin akademik 1966/67”. Pas katër vitesh punë si mësues në Shkollën Fillore “29. novembar” në fshatin tim dhe në fshatin fqinj, duke kryer shërbimin ushtarak, duke u martuar dhe duke lindur fëmijën e parë në vitin 1972, vendosa të studioj në Beograd. Viti shkollor 1972/73. Po regjistrohem studente me korrespondencë në Fakultetin e Shkencave Politike në degën gazetari, pasi nuk e kalova provimin për studime të rregullta. Dhe për të mbajtur gruan dhe vajzën time, edhe unë duhej të punoja. U punësova në City Cleanliness si lavatriçe në tregun e Bajlonisë, sepse ajo punë më lejoi të ndiqja ligjëratat e universitetit në mëngjes. Pas dy vitesh më transferuan në shërbimin e grumbullimit, gjë që më përshtatej shumë sepse punoja vetëm dhjetë ditë në muaj dhe kisha shumë kohë për të studiuar. Në të njëjtën kohë kam punuar edhe përmes kooperativës studentore si shpërndarës qumështi”, ka thënë Fahri Musliu për Danas.
Punën e gazetarit e ka filluar në mars të vitit 1968, kur ka filluar punën si amator në Rilindje si korrespondent nga Dragashi.
“Që nga viti 1975 kam vazhduar bashkëpunimin me Rilindjen nga Beogradi, duke shkruar kryesisht për kulturën. Në prill të vitit 1982 u punësova në Radio Jugosllavia, redaksia e gjuhës shqipe dhe punova atje deri në prill të vitit 1985. Më pas u punësova në Rilindje si korrespondent i përhershëm nga Beogradi. Në atë kohë Rilindja ishte e vetmja gazetë ditore në shqip në Kosovë. Kishte një tirazh të madh dhe profesionistë të lartë… Më vonë, për Zërin e Amerikës dhe BBC-në, më së shumti raportova për situatën politike në Serbi dhe tema për Kosovën. Puna ishte e lodhshme pasi punonim nga tetë e mëngjesit deri në tetë të mbrëmjes dhe nganjëherë gjithë natën ose për ditë të tëra vazhdimisht kur mbaheshin plenumet partiake, kongreset apo seancat parlamentare kushtuar Kosovës. Kisha liri dhe pavarësi të madhe, sepse gjithçka e vendosa vetë. Nuk më ka ndodhur kurrë që ndonjë redaktor të më “censurojë” apo të ketë porositur ndonjë tekst të veçantë”, tregon Musliu.
Gjatë bombardimeve të NATO-s, ai ishte në Beograd, sepse nuk donte të rrezikonte dhe të shkonte në Prizren, ku ishte familja e tij, me të cilën pothuajse nuk kishte asnjë kontakt.
Më pas, siç shkruante për Danas, nga shqetësimi dhe ankthi i madh filloi të mbante një ditar, të cilin e botoi në vitin 2006 si librin “Ditari i një shqiptari në Beograd”.
Krahas “Ditari i një shqiptari në Beograd”, Fahri Musliu botoi “Masakra në Suharekë”, Monografinë “Bekim Fehmiu-Odisea e Kosovës”…
Ka qenë fitues i çmimit vjetor për gazetarin më të mirë të Rilindës për vitin 1987.
Ai është një nga themeluesit e Lëvizjes Evropiane në Serbi dhe bashkëthemelues i Forumit për Marrëdhënie Etnike dhe Shoqatës së Pavarur të Gazetarëve të Serbisë./Botasot
