Shkruan:Tomislav Markoviq
Përderisa pothuajse e gjithë bota është bashkuar për ta gjykuar invazionin rus në Ukrainë dhe për t’i mbështetur ukrainasit të cilët guximshëm po luftojnë për ta mbrojtur vendin e tyre, Serbia edhe më tutje po përpiqet të qëndrojë në dy karrige, duke rrezikuar që ta puth dyshemenë. Presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq, iu deshën dy ditë për të bërë një deklaratë belbëzuese në të cilën ai mbron integritetin territorial të Ukrainës, por nuk dënon agresionin e trupave ruse. Pas kësaj, Serbia iu bashkua botës, duke votuar për Rezolutën e Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, e cila dënon ashpër agresionin rus dhe kërkon që Kremlini të ndalojë menjëherë përdorimin e forcës kundër Ukrainës. Natyrisht, asnjë vendosje sanksionesh ndaj Rusisë nuk është e mundur, as ndonjë dënim zyrtar i agresionit dhe krimeve të kryera nga trupat ruse në Ukrainë. Gjatë kësaj kohe, shumica e mediave serbe vepruan sikur të ishin pjesë e makinerisë luftarake të Kremlinit, nën komandën e drejtpërdrejtë të diktatorit Vladimir Putin dhe Roskomnadzor, agjencisë federale ruse për mbikëqyrjen e mediave dhe monitorimin e komunikimeve. Tablloidët serbë (mediat e shkruara) festojnë rrënimin e qyteteve të Ukrainës dhe i japin mbështetje të sinqertë për forcat ushtarake ruse, për të ngulmuar në fushatën kundër vendit fqinj. Redaktorët dhe gazetarët e këtyre mediave dezinformuese kanë rënë në një ekstazë të thellë dhe satira e tyre e civilëve dhe vrasja e vendeve të banuara i mbush me entuziazëm, gëzim dhe entuziazëm. Tablloidët janë shndërruar në një kazan të rrjedhshëm për propagandën e luftës së Kremlinit dhe hapësirë e madhe informative për deklaratat e gjeneralit Igor Konashenkov, zëdhënës i Ministrisë së Mbrojtjes Ruse, një njeri që paguhet për të përhapur gënjeshtrat zyrtare të regjimit të Putinit në publik. Për shembull, deklarata e tij se amerikanët dhe ukrainasit kanë bërë armë biologjike, transmetohet si e vërtetë e thatë. Versioni i ngjarjeve në Kremlin Ndoshta do të ishte më e mençur që tablloidët tanë të pyesin se pse Konashenkov dhe shoqëria e tij, nuk i informojnë prindërit se djemtë e tyre që shkuan për të shërbyer në ushtri në tetor vdiqën në Ukrainë? Ose pse familjet nuk mund t’i marrin trupat e fëmijëve të tyre të vdekur? Ose pse trupat ruse po satirizojnë qytetet ukrainase ku jetojnë kryesisht rusët? Ose pse të njëjtat trupa pushtuese që mbrojnë Ortodoksinë, i granatojnë kishat që i përkasin atyre, Patriarkanës së Moskës. Megjithatë, do të ishte e tepërt të pritej që tablloidët serbë, të shfaqin pak empati ndaj popullit rus, të cilin gjoja e duan aq shumë. Atyre viktimat serbe u shërbejnë vetëm si lëndë djegëse e çmendurisë nacionaliste, ata prej kohësh kanë hequr dorë nga profesioni dhe humanizmi i tyre. “Veçernje novosti” e redaktuar nga Goebbels i Millosheviqit, Milorad Vuçeliç, nxitoi të përcjellë menjëherë pas luftës atë që ka për të thënë Aleksander Dugin, ideologu i Putinit që mbron idetë e supremacisë ruse, epërsinë e popullit rus mbi të gjithë të tjerët dhe konfliktin e Rusisë me Perëndimin. Dugin pretendon se rusët e Putinit, janë “bartës të një ideologjie të re – jo liberale, padyshim, por edhe komuniste”. Ideologjia nuk është shumë e re, ajo ishte shumë e njohur në Gjermani në vitet 1930, por ideologët rusë nuk do ta pranonin atë. “Ne jemi populli i Perandorisë”, tha Dugin në emër të dhjetëra milionë rusëve, megjithëse askush nuk e autorizoi atë për ta bërë këtë. Për të, ky është fillimi i përplasjes së shumëpritur të qytetërimeve. Teksti i tij më pas transmetohet nga portale të forta të Djathta, që kanë përhapur propagandën e Kremlinit prej vitesh. E përjavshmja “Peçat” e Vuçeliçit, boton dhjetëra artikuj, duke ekspozuar një version putinoid të ngjarjeve në të cilat, për shembull, citojnë gjeneral-kolonelin Vladimir Shamanov, një deputet i Dumës ruse, që e sheh krijimin e mbrojtjes territoriale në Ukrainë, “si një krim dhe vendim johuman”, që konfirmon deklaratën e Putinit, se qeveria ukrainase është një “bandë narkomanësh dhe nazistësh”. A guxuan ukrainasit të mbroheshin nga ushtria vëllazërore ruse që vret civilët e tyre, fëmijët, shkatërron qytetet dhe satirizon vendin? Epo kjo është e egër! Është menjëherë e qartë se ata janë të gjithë kriminelë, të varur nga droga dhe banditë. Si guxojnë ata? Totalitarizmi nën thonjëza “Peçat” transmeton edhe tekstin e Natalija Narocnicka, historiane dhe politikane ruse, anëtare e SANU-së (Akademise se Shkencave dhe Arteve te Serbise), fanse e Vladimir Putinit, anëtare e Bordit Drejtues të Fondacionit “Bota Ruse”. I ftohti i vdekur përsërit justifikimin e Putinit për agresionin, duke shtuar se Rusia dëshiron të parandalojë luftën e tretë botërore. Ndërsa Narocnicka shkruan tekstin e saj, udhëheqësi i saj i dashur dhe ministri i tij i jashtëm, Sergei Lavrov, po kërcënon botën me luftë bërthamore. Narocnicka shpjegon bazat e ideologjisë së Putinit: “Kur u shemb Bashkimi Sovjetik, për mua ishte copëtimi i shtetit historik rus. Më pas, për disa arsye, na u ofrua të paguanim për ‘totalitarizmin’ dhe në këmbim të jepnim 300 vjet histori ruse”. Totalitarizmi nën thonjëza, interesant. Pra, BRSS (Bashkimi I Republikave Socialiste Sovjetike) nuk ishte një shtet totalitar dhe miliona të vrarë në Gulag nuk vdiqën në të vërtetë. Nuk ka pasur terror ndaj popullit të vet dhe popujve të tjerë, nuk ka pasur ‘Çeka’ dhe KGB, që e kanë mbajtur popullsinë në frikë, nuk ka pasur masakër të njerëzve më të mirë, më të talentuar në Rusi si Osip Mandelstam, Danil Harms, Isak Babel, Pavle. Florenski… Propaganda e Kremlinit me të vërtetë nuk njeh kufi, dhe zyrat e Putinit këtu i trajtojnë lexuesit e tyre si idiotë. Megjithatë, audienca pajtohet vullnetarisht me këtë dhe ende e pret me padurim. Propaganda e Kremlinit në Serbi ka vazhduar pa pengesa për dekada të tëra, duke e helmuar audiencën e tij me dezinformata të ndryshme dhe teori të çmendura. Qeveria e sotme, si dhe ajo e dikurshme, hapi derën e gjerë për tifozët e diktaturës së Putinit për të na ndriçuar me pikëpamjen e tyre për botën dhe mjedisin, gjë që rezultoi në shërbimin total të masave tashmë të shërbyer nga propaganda nacionaliste e Serbisë së Madhe. Shpëlarja e zgjatur e trurit me mjete autoritare ka dhënë rezultate, kështu që shumica e qytetarëve këtu besojnë se Rusia e ndihmon më së shumti Serbinë, ndërsa Evropa dhe të gjitha vendet demokratike në botë, janë armiqtë tanë më të këqij. Muri Mendor i Berlinit Edhe skenat e përditshme të shkatërrimit të tmerrshëm që ushtria ruse po bën në Ukrainë, nuk arrijnë të ndryshojnë imazhin e çimentuar në kokat e njerëzve. Të gjitha pamjet e mizorisë, vrasja e civilëve që përpiqen të largohen nga qytetet e rrethuara, bombardimi i zonave të banuara, spitaleve, shkollave, kopshteve – nuk do të thotë asgjë për audiencën tonë putinoide, e cila prej kohësh ka ndërtuar një mur më të fortë se Berlini në kokën e tij, një mur mendor që i mbron nga të gjitha faktet dhe realitetet e pakëndshme. Edhe mediat që nuk janë nën kontrollin e Vuçiqit, nuk janë të pafajshme në këtë çështje. Për vite me radhë, analisti politik i preferuar i N1 ishte Djordje Vukadinoviç, dhe sot ai po merr pjesë në të vetmin tubim botëror në mbështetje të agresionit rus dhe gjatë rrugës shpjegon se si në të vërtetë mbështet popullin rus që sot është i ekspozuar ndaj fushatave të urrejtjes. Për të mos u ngatërruar, ai nuk mendon për mijëra protestues kundër luftës në Rusi të arrestuar nga policia e Putinit, as për të gjithë ata që vuajnë represionin në Rusi për rezistencën ndaj diktaturës së Putinit dhe shkatërrimit të luftës. Në ditën kur Bashkimi Evropian ndaloi “Sputnik”-un dhe “Rusia Today”, e ftuar në “Përshtypja e javës” (Utisak ndelje) ishte kryeredaktorja e “Sputnik” për Serbinë, Ljubinka Milinçiq, e cila na shpjegoi bukur se çfarë po ndodhte në Ukrainë. Bëhet fjalë për “forcimin e paqes”. Lotët e krokodilit po derdhen për ndalimin e propagandës së Kremlinit në publikun serb dhe askush nuk kujton dhjetëra gazetarët e vrarë nën regjimin e Putinit. Gazetarë të vërtetë, njerëz që shkruajnë të vërtetën, jo versionet e Kremlinit të Dragan J. Vuçiçeviç. Nuk ka zemërim të madh për ligjin rus të miratuar rishtazi, i cili kërcënon deri në 15 vjet burg për këdo që publikon lajme për luftën në Ukrainë, e që nuk përkojnë me gënjeshtrat zyrtare të Kremlinit. Humori i Putinit Mediat e pavarura i japin hapësirë të gjerë Mladjan Djordjevic, admiruesit më të zjarrtë të mjeshtrit rus, i cili këto ditë mbështet me të gjitha forcat agresionin ndaj Ukrainës. Në ditën kur filloi lufta, Gjorgjeviç postoi ndoshta mesazhin më të çmendur në llogarinë e tij në Tëitter. Ai ndau fjalimin e Vladimir Putin në të cilin i shpalli luftë Ukrainës, pasuar nga një koment paranojak: “Po fle sonte në Trebinje, kur bie telefoni në mesnatë. Një zë i njohur kërkon falje që më zgjoi, por që është në hall, se nuk di çfarë të bëjë dhe se ka nevojë për këshilla. E dëgjova dhe i thashë vetëm shkurt: “Ju keni pritur për një kohë të gjatë, filloni.” Pjesa tjetër është histori.” Mendoj se kështu e imagjinojnë humorin të djathtët, Putini e thërret në moshën e shurdhër për t’i kërkuar këshilla, njeriu ynë e këshillon të kryejë agresion dhe diktatori menjëherë merr masa. Dhe pastaj njerëzit që mund të mendojnë për marrëzi të tilla të neveritshme janë një faktor në shoqërinë serbe. Dhe jo që dje, Gjorgjeviç ishte këshilltar i Boris Tadiqit, gjatë mandatit të tij presidencial dhe Dragan Djilas shkruan për të: “Shoku im më i mirë, luftëtar i lirisë, demokrat dhe humanist për më shumë se 30 vjet”. Për çfarë lirie? Për lirinë që Serbia të bëhet provincë ruse? Nuk është çudi që në lajmet e N1, ata citojnë me qetësi Sputnik, i cili thotë se ukrainasit qëlluan mbi civilët e tyre, ndërsa njerëzit fatkeq po përpiqeshin të evakuoheshin nga Mariupol. Mendoj se ata mendojnë se një pjesë e mirë e audiencës së tyre ende beson se boshnjakët u granatuan në Bosnje. Propaganda është një mrekulli, sidomos kur e përsërit dhjetë mijë herë. Një mjegull nga e cila nuk mund të shihet realiteti Për të mos përmendur krahasimin e bombardimeve të NATO-s dhe agresionit rus kundër Ukrainës, i cili është konstatuar në të gjitha mediat e mundshme, askujt nuk i shkon në mendje se analogjia nuk funksionon në favorin tonë, sepse Serbia e Millosheviçit në vitet 1990, ishte ajo që është Rusia e Putinit sot, vetëm në një mënyrë të vogël – një agresore kundër fqinjëve të saj. Do të ishte e mundur të vazhdonim numërimin deri në pafundësi dhe mbrapa kështu, është pothuajse e pabesueshme se sa përtej botës jemi, të ngecur në cepin tonë, të ngatërruar në vetë-mashtrimet e dashuruara prej kohësh. Propaganda nacionaliste e Serbisë së Madhe, u pasua me sukses nga propaganda e Kremlinit, duke krijuar një mjegull në kokën e tyre, nga e cila nuk mund të shihet realiteti. Dhe, në fakt, gjithçka është e thjeshtë. Të jesh në krah të viktimës nuk kërkon njohuri politike, njohuri të hollësishme të marrëdhënieve ndërkombëtare apo diçka të tillë. Por, për të qenë kundër agresorit, për të mos lejuar që ai të përhapë gënjeshtrat e tij cinike, për të marrë anën e vendit pushtues të gjakosur, për të marrë anën e kolonës milionëshe të refugjatëve – kërkon vetëm pak ndjeshmëri njerëzore elementare. Fatkeqësisht, ky është një emocion që na ka munguar prej dekadash. *Pikëpamjet e shprehura në këtë tekst janë të autorëve dhe nuk pasqyrojnë domosdoshmërisht politikat editoriale të Al Jazeera. Burimi i informacionit: “AL JAZEERA”
