Shkruan: Prof. Mehmet ELEZI
Një përcaktim “i ri” për Kosovën e viset shqiptare të Maqedonisë e të Malit të Zi: “krahina shqipfolëse”. Dëgjohet në gojën e disa politikanëve dhe gazetarëve
Fjala “shqipfolës” është shumë larg kuptimit të fjalës “shqiptar”, ashtu si “frengjishtfolës” është shumë larg kuptimit të fjalës “francez”. Sa anglishtfolës ka në Shqipëri e në botë, që nuk janë e nuk mund të jenë as amerikanë, as anglezë e as australianë?
Fjala “shqiptar” përcakton në rend të parë përkatësinë kombëtare, ndërkohë që fjala “shqipfolës” nuk thotë më shumë se një aftësi të dikujt me folë shqip.
Shqipfolësin me shqiptarin i bashkon vetëm fakti që të dy mund të merren vesh ose mund të flasin të njëjtën gjuhë, në këtë rast shqip. Shqipfolës mund të jetë edhe një serb që ka mësuar shqip, të tillë kishte në Kosovë me detyra të caktuara prej shërbimeve të fshehta të Beogradit në bandat që i vranë e i dogjën shqiptarët gjatë fushatës spastruese, që çoi në ndërhyrjen e NATO-s. Por një serb i tillë a mund të quhet shqiptar?
Shqipfolës mund të jetë edhe një grek që ka mësuar shqip për nevoja të caktuara, por fakti se flet shqip nuk mund ta bëjë atë shqiptar.
Kam njohur një ruse që e fliste shqipen përsosmërisht, pa kurrfarë theksi, e kishte mësuar në Universitetin e Prishtinës, por ajo ishte qind për qind ruse në gjithçka.
Në rrugën e Medresesë në Tiranë ka një numër shitoresh kineze e po aq ose më shumë kinezë shqipfolës, madje në të folmen tiranase, por ata janë kinezë, aspak shqiptarë.
Shqiptarët quhen thjesht “shqipfolës” prej padijes?
(vijon)
– nga libri “Heshtje varri për një djep të shenjtë”
