Dje s’fola me tetovarë, po me Naimin
Tetova s’kishte mjegulla n’atë mëngjes kur mbrrina të Naimi. Madje s’vinte as erë monoksid karboni.
Dukej se netët ende s’ishin të ftofta e drutë po ruheshin për ditët me ngrica.
Kuferin e ngreha zhag nëpër bar deri të kambët e Naimit!
Ah po, harrova me iu tregua se për cilin Naim asht fjala! Se mund t’jetë edhe ndonji Naim tjetër që asht lypës apo pijanec e mund ta njohin njerëzit ma shumë se atë Naimin n’bronz.
Posi, sepse lypësi çdo mëngjes futet kafiterive tue shtri dorën e të gjithë e njohin, kurse të ai Naimi që thoshte “Ti Shqipëri me jep nder”, te ai shkojnë vetëm njiherë n’vit. Vetëm me 5 tetor, kur fillojnë Ditët e Naimit e vendosin lule. Ditëve tjera të kambët e tij urinojnë qentë me vathin e verdhë n’vesh. Edhe unë i gjeta dy të tillë afër tij që ishin shtri n’rrezet e diellit e po ngroheshin! Bile s’ua prisha fare gjumin, po ngadalë i nxorra librat dhe i vendosa të kambët e poetit.
Nji mace e ngordhun, që kishte fillua të dekompozohej, kutërbonte erë t’keqe. Plot miza t’verdha dolen nga barku i saj, kur me nji rrem pishe e largova pak!
Na fal poet i thashë, se ata lisat e gjatë për t’cilët shkrove ti, janë prej Gajres deri n’Bozovc. Ketu jam unë me libra e qentë e qytetit. Ata lehin, unë recitoj! Ti mos na e var veshin neve pleqve, se djemtë i kemi çua n’Evropë me na e fitua bukën, ani pse kjo fusha e Pollogut asht ajo “Bujqësia” jote për t’cilën ti shkrove. E “Bagëtia” tetovare asht n’Kodrën e Diellit! I kullosin edhe n’Sharr, por s’ka kush me iu këndua, se ti s’flet as me mua as me Teatrin që rri mbrapa teje i mbyllun. Pak faji i covidit e shumë ma shumë faji i partive n’pushtet. Po, se ndrrohen shpesh, e drejtorët ikin me partitë. Secili e instalon interesin e vet n’kulturën e qytetit që heshtë. N’kulturën shterpe.
Sot do t’jemi vetëm unë e ti e qentë që rrezitën. S’do t’vinë as gazetarë, as profesorë universiteti, as deputet. Ata erdhën atë ditë n’rrugë e nuk m’lanë me ardhë të ti.
– Këtu rri m’thanë, hiçu Naimit dhe e mueren nga nji libër, sepse duhej me dalë n’televizione e me i pa njerëzit se sa t’interesuem janë për artin e fjalën! Bile secili m’ofroi pije e drekë!
Kjo ishte vetëm sa për sy e faqe. Sot do t’jeshë dëshmitar se sa “t’etshëm” janë për vargun poetik e për fjalën e gjallë t’artistit!
Ata e moren vesh se kush janë përsonazhet e “Bastardëve” t’mi! Edhe katër vite s’do t’flasin me mua. Do t’presin me shkrua librin tjetër, “Kopili që shet libra e qeshet”, për t’u habitë se si asht e mundun që artisti t’jetë kaq i guximshëm! E pastaj t’fillojnë me m’kërcnua, si ai që m’çoi fjalë: Besën e ke, se po e muer djali im librin tand, “Bastradët”, kam me ardhë me t’vra!
Edhe ai trimi i Baballoqit m’i shkurtoi drutë: Rri e mos fol për tokat e bleme! As për tokat e faluna Manastirit, o firaun artist. Shit libra e ha kore si qentë rrugëve e mbylle gojën!
Njerëzit të duen vetëm nëse i lemon. Mundësisht pa folë!
Unë sot po flas me ty e ti fol me Stambollin: A po na e bani Shkupin edhe njiherë Vilajet?!
Ajo zonja që erdhi me t’amën, kur unë fillova me u paketua, m’kishte shkrua letër!
– U ndjeva e nderueme që iu takova dhe e lumtun që e mora librin tand. Por e dëshpërueme kur iu pashë tue folë me Naimin n’bronz! Naimi n’kambë rrinte e ju ulun mbi librat tua e kafiteritë plot tetovarë!
S’pati nji njeri t’iu shoqnonte ç’merr prej Bozovcit e n’Jazhincë?
S’i kishte hije Tetovës t’iu linte gjithë ditën vetëm, ani pse juve shoqni iu ban krenaria, e kurrë s’iu len vetëm. Por artistët si ti s’lehen me folë me statuja!
Jam rritë me recitimet tua e t’Reshat Arbanës, por s’ia fali Tetovës që sot iu la vetëm!
M’kishte shkrua Nisa Zeqiri, nanë e dy fëmijve!
M’erdhi keq prej vetvetës kur m’u kujtua dita e parë n’rrugët e Tetovës, se si erdhën do kryetar partishë t’shoqnuem me badigard e do rektor t’përcjellun me profesorët e vet!
Tue dalë n’rrugë, nji aktor m’ofroi kafe e m’foli për nji monodramë që e kishte inskenua n’kafiterinë e teatrit.
Mrekulli kam ba m’tha. Duhesh me pa nëse reprizohet!
Unë i fola për “Bastardët” dhe ia vuna n’tavolinë. Lexoje ti librin tim deri sa t’reprizohet shfaqja jote i thashë!
Por jo, ai vazhdoi me lavdua shfaqjen e vet, tue mos e kqyrë fare librin tim!
M’erdh keq prej tij kur nji student e muer librin e paret i la n’tavolinë.
Prit t’pakten ta nënshkruej i thashë dhe u futa n’veturë.
Kur e kalova Shkupin m’duket sikur ofshana: Mori fund shitja e librave rrugëve t’atdheut!
Tetovë, 30.10.2020
