Fshati Vagnes, ku mbetet një kishë piktoreske ortodokse, është shkretëtirë që nga fillimi i viteve 2000.Kur fshati ishte i populluar, ai ishte një vend i qetë, me rreth 20 vetë.Vizita e fundit e Ramës ishte tre ditë më parë. Sa herë që i afrohet shtëpisë së saj, ai ka frikë nga më e keqja dhe shpreson për më të mirën.Ndërsa, Rama shtron ushqimin që e solli në tryezën e saj, bukën, supën, bananet dhe disa ëmbëlsira halva, Diçiç e tregon me falënderime.“Zoti e ndihmoftë, ai më viziton mua. Unë nuk dua ta ndaj nga djemtë e mi. Djemtë e mi janë Djoka dhe Slobodan, dhe (ai) është i treti im,” tha ajo.“Ju e shihni (falë Zotit) ju jeni i treti im. Më sillni gjithçka”.Djali i saj Slobodan, gruaja e të cilit nuk është mirë, jeton në Kamenicë – rreth 20 minuta larg me makinë, ndërsa Gjoka u shpërngul në Serbi.Komuna e Kamenicës i siguroi familjes strehim social, por Diçiç refuzoi të linte shtëpinë ku e kishte kaluar jetën, kështu që mbeti vetëm në fshat.“Nuk është askush këtu,” tha ajo.“Unë po largohem por do vij përsëri, mirupafshim”, thotë Rama. “Mos qaj, do të vij, mos ki frikë nga asgjë”.Pas tri ditësh, Rama do të kthehet në këtë fshat të braktisur.“Faleminderit shumë për ardhjen. Faleminderit Zotit”, thotë Diçiç, pa mundur të mbajë lotët në sytë e saj.
